Παραμυθιάζομαι.
Από πού ν' αρχίσω ;
Οι τελευταίες ημέρες με γύρισαν πάλι εκεί πίσω.
Μετά από πολύ καιρό ξανά από την αρχή κάθε μέρα μπροστά μου. Να θυμάμαι. Να αναπολώ. Να αναρωτιέμαι.
Μετά από πολύ καιρό πάλι να προσπαθώ να μην σκέφτομαι και όλο να αποτυγχάνω. Γιατί ξανά πίσω στο παρελθόν ; Δεν έχω βρει την απάντηση. Ποτέ δεν βρίσκω την απάντηση.
Κάθε φορά να αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να μου λείπει ακόμα ;
Πώς πέρασε τόσο καιρός χωρίς να τον βλέπω ;
Πώς πέρασε τόσο καιρός χωρίς να τον βλέπω ;
Κάθε μέρα βαρειά και δύσθυμη. Ένα γκρι που δεν φεύγει από τα μάτια. Ένα τραγούδι. Και μετά άλλο ένα, κι άλλο ένα, και οι φωτογραφίες, τα βιντεάκια, αυτός, τα μάτια του, τα χέρια του, η υποψία από το χαμόγελό του.
Κάθε φορά να χαμογελώ που κοιτάω μια οθόνη.
Μια οθόνη με αυτόν μέσα να μιλάει και γω να χαμογελώ.
Γιατί τί άλλο ήταν πάντα παρά μια εικόνα απρόσιτη, που κάποια στιγμή ήρθε κοντά.
Ένα λαμπερό αστέρι από μακρινό Γαλαξία και ξαφνικά η πτώση μετεωρίτη επάνω μου και όλο αυτό το φως να βρίσκεται κοντά μου δίπλα μου μέσα μου να με φωτίζει να με ζεσταίνει να με καίει. Να ανεβαίνω στα ύψη της Ύπαρξης και να πετάω στον ουρανό παρέα με τους ήλιους τα φεγγάρια τα αστέρια στο εκτυφλωτικό του Φως και μετά
το απόλυτο σκοτάδι
Η μαύρη τρύπα που άνοιξε η απουσία του και ρούφηξε μέσα την ζωή μου, τα κέφια μου, το χρώμα από τα μάτια μου. Ρούφηξε τα όνειρα και τις ευχές μου. Το παρόν και το μέλλον μου. Τα καλοκαίρια και τους χειμώνες μου. Ρούφηξε έρωτες, φίλους, γνωστούς και αγνώστους. Τα αρώματα και τις γεύσεις. Ρούφηξε όλο το αλάτι της ζωής μου και με άφησε άοσμη, άνοστη και γκρίζα.
Φαίνεται ότι πολύ με μίσησε και δεν πέταξε έστω ένα μικρό κούτσουρο σαν σωσίβιο για να πιαστώ. Να επιβιώσω. Δεν έδειξε λίγη συμπόνοια να αφήσει μια μικρή ελπίδα για να ζω ότι μια μέρα μπορεί να τον ξαναδώ.
Φαίνεται με μίσησε τόσο πολύ που ήθελε μόνο την εξόντωσή μου.
Κι εγώ ήθελα μόνο ένα.
Μόνο αυτόν.
🌙
