Και νά λοιπόν που από το πουθενά ανατρέπονται τα πάντα και γίνονται οι "πρίγκιπες" βάτραχοι, και τα ... "ειδύλλια" κολοκύθες !
Και νά λοιπόν που το υποσυνείδητο ? η αγάπη ? η αυτοσυντήρηση ? καταφέρνει να μεταλλάξει τα γεγονότα μέσα σου. Να κλείσει την πληγή ...Να σταματήσεις επιτέλους να πονάς ...
Και νά που το ίδιο σου το μυαλό, η ίδια σου η μνήμη, για την οποία περηφανεύεσαι (χα!), τόσο ειρωνικά, τόσο αναπάντεχα και κοφτερά, σε ξεγελάνε, ανατρέπουν την πραγματικότητα και φτιάχνουν μια άλλη... για να μπορείς να κοιμάσαι και να ξυπνάς, να δουλεύεις, να χαμογελάς, να ... ζεις... γιατί ξέρουν ότι αλλιώς ... δεν ...
Και νά που κοιτάς το χαρτί ... διαβάζεις τα ίδια σου τα γράμματα που δεν μπορεί να σου λένε ψέμματα ... βλέπεις, τα αποτυπωμένα από εσένα λόγια να λένε ότι αυτό που πίστευες για αληθινό εδώ και 17 χρόνια, ήταν μια παραμόρφωση της πραγματικότητας, σαν τα φίλτρα που βάζεις στις φωτογραφίες για να μειωθεί η ασχήμια. Ένα photoshop των αναμνήσεων, ρε παιδί μου, σαν ένα μίνι αλτσχάιμερ, για πονεμένους κι απελπισμένους. Γι' αυτούς που, επειδή δεν μπορούν να αποδεχθούν την πραγματικότητα, ... την αλλάζουν ...
Ναι ρε ! Δε με βολεύει η πραγματικότητά σου, με σκοτώνει, με χτυπά στα μούτρα σαν μπουνιά ... την βλέπω, την νιώθω, αλλά την βαφτίζω "χάδι" για να μην πονάει. Χάδι, γιατί δεν πιστεύεις ότι αυτός που σου δίνει την μπουνιά θα ήθελε να σε χτυπήσει τόσο ... Χάδι, γιατί η πληγή που σου αφήνει, σου παραμορφώνει το πρόσωπο, σου σπάει τα δόντια, σε ραγίζει σε κομμάτια, και λες "όχι !" αυτό το τόσο όμορφο δεν μπορεί να ασχημύνει τόσο ! Και τ' αλλάζεις... και το διατηρείς μέχρι που γίνεται στ' αλήθεια χάδι.
Κι έρχεται μια στιγμή, χρόνια πολλά μετά, που ο πόνος και η λύπη έχουν κρυφτεί κάπου βαθιά και δε σε κοιτάνε κατάματα, και έρχεσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια και το ψέμμα, με τον πόνο και την ανακούφιση, την απορία και την απάντηση...
και 17 χρόνια μετά, κλαις ξανά ! Και τώρα κλαις για το ψέμμα που επινόησες για να σταματήσεις να κλαις τότε ... Και λυπάσαι, και χαίρεσαι, και είσαι σε απόγνωση ... 17 χρόνια ξερό, ανελέητο, σκληρό ψέμα... κι εσύ 17 χρόνια εν γνώσει και εν αγνοία σου σε μια ροζ φούσκα, που έθρεφε αγάπη κι έρωτα και δικαιολογίες για κάτι που (χα χα χα) δεν υπήρχε (χα χα χα ) ... αστείο ? Ξεκαρδιστικό ! Αστείο ?? Τραγελαφικό! ΑΣΤΕΙΟ ???????????????
Δεν ξέρω ... Δεν ξέρω γιατί κατασκεύασα αυτό το ψέμμα ? Δεν ξέρω γιατί δημιούργησα αυτήν την αυταπάτη που κράτησε 17 ολόκληρα χρόνια ... Δεν ξέρω πώς και γιατί έπρεπε να το θυμηθώ και να το ξαναζήσω ... Ίσως γιατί το μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια γνώριζε, αλλά δεν έδινε σημασία. Γνώριζε, αλλά κοιτούσε αλλού. "Ασ' την να χαίρεται" ... Μα τώρα, με το βίντεο, τις φωτογραφίες, τα συναισθήματα, ήξερε ότι είναι ώρα να σπάσει την ροζ φούσκα, να σταματήσει το θέατρο, να αποκαλυφθεί η άθλια, σκατένια, κακάσχημη αλήθεια ...
Η αλήθεια που με οδήγησε σε όλα αυτά που τότε έπρεπε να περάσω για να φύγει ΑΥΤΟΣ από πάνω μου. Η αλήθεια που έπρεπε να ΞΑΝΑαποκαλυφθεί για να σταματήσει η γελοιότητα, η χαζομάρα, η ονειροπόληση. Η σκληρή και οδυνηρή αλήθεια για να τεθεί και πάλι το ερώτημα :
"Θέλεις πράγματι να ξαναπεράσεις από εδώ ?"
Θέλεις ? Θέλεις ...
Μα εσύ ποτέ
Και νά λοιπόν που το υποσυνείδητο ? η αγάπη ? η αυτοσυντήρηση ? καταφέρνει να μεταλλάξει τα γεγονότα μέσα σου. Να κλείσει την πληγή ...Να σταματήσεις επιτέλους να πονάς ...
Και νά που το ίδιο σου το μυαλό, η ίδια σου η μνήμη, για την οποία περηφανεύεσαι (χα!), τόσο ειρωνικά, τόσο αναπάντεχα και κοφτερά, σε ξεγελάνε, ανατρέπουν την πραγματικότητα και φτιάχνουν μια άλλη... για να μπορείς να κοιμάσαι και να ξυπνάς, να δουλεύεις, να χαμογελάς, να ... ζεις... γιατί ξέρουν ότι αλλιώς ... δεν ...
Και νά που κοιτάς το χαρτί ... διαβάζεις τα ίδια σου τα γράμματα που δεν μπορεί να σου λένε ψέμματα ... βλέπεις, τα αποτυπωμένα από εσένα λόγια να λένε ότι αυτό που πίστευες για αληθινό εδώ και 17 χρόνια, ήταν μια παραμόρφωση της πραγματικότητας, σαν τα φίλτρα που βάζεις στις φωτογραφίες για να μειωθεί η ασχήμια. Ένα photoshop των αναμνήσεων, ρε παιδί μου, σαν ένα μίνι αλτσχάιμερ, για πονεμένους κι απελπισμένους. Γι' αυτούς που, επειδή δεν μπορούν να αποδεχθούν την πραγματικότητα, ... την αλλάζουν ...
Ναι ρε ! Δε με βολεύει η πραγματικότητά σου, με σκοτώνει, με χτυπά στα μούτρα σαν μπουνιά ... την βλέπω, την νιώθω, αλλά την βαφτίζω "χάδι" για να μην πονάει. Χάδι, γιατί δεν πιστεύεις ότι αυτός που σου δίνει την μπουνιά θα ήθελε να σε χτυπήσει τόσο ... Χάδι, γιατί η πληγή που σου αφήνει, σου παραμορφώνει το πρόσωπο, σου σπάει τα δόντια, σε ραγίζει σε κομμάτια, και λες "όχι !" αυτό το τόσο όμορφο δεν μπορεί να ασχημύνει τόσο ! Και τ' αλλάζεις... και το διατηρείς μέχρι που γίνεται στ' αλήθεια χάδι.
Κι έρχεται μια στιγμή, χρόνια πολλά μετά, που ο πόνος και η λύπη έχουν κρυφτεί κάπου βαθιά και δε σε κοιτάνε κατάματα, και έρχεσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια και το ψέμμα, με τον πόνο και την ανακούφιση, την απορία και την απάντηση...
και 17 χρόνια μετά, κλαις ξανά ! Και τώρα κλαις για το ψέμμα που επινόησες για να σταματήσεις να κλαις τότε ... Και λυπάσαι, και χαίρεσαι, και είσαι σε απόγνωση ... 17 χρόνια ξερό, ανελέητο, σκληρό ψέμα... κι εσύ 17 χρόνια εν γνώσει και εν αγνοία σου σε μια ροζ φούσκα, που έθρεφε αγάπη κι έρωτα και δικαιολογίες για κάτι που (χα χα χα) δεν υπήρχε (χα χα χα ) ... αστείο ? Ξεκαρδιστικό ! Αστείο ?? Τραγελαφικό! ΑΣΤΕΙΟ ???????????????
Δεν ξέρω ... Δεν ξέρω γιατί κατασκεύασα αυτό το ψέμμα ? Δεν ξέρω γιατί δημιούργησα αυτήν την αυταπάτη που κράτησε 17 ολόκληρα χρόνια ... Δεν ξέρω πώς και γιατί έπρεπε να το θυμηθώ και να το ξαναζήσω ... Ίσως γιατί το μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια γνώριζε, αλλά δεν έδινε σημασία. Γνώριζε, αλλά κοιτούσε αλλού. "Ασ' την να χαίρεται" ... Μα τώρα, με το βίντεο, τις φωτογραφίες, τα συναισθήματα, ήξερε ότι είναι ώρα να σπάσει την ροζ φούσκα, να σταματήσει το θέατρο, να αποκαλυφθεί η άθλια, σκατένια, κακάσχημη αλήθεια ...
Η αλήθεια που με οδήγησε σε όλα αυτά που τότε έπρεπε να περάσω για να φύγει ΑΥΤΟΣ από πάνω μου. Η αλήθεια που έπρεπε να ΞΑΝΑαποκαλυφθεί για να σταματήσει η γελοιότητα, η χαζομάρα, η ονειροπόληση. Η σκληρή και οδυνηρή αλήθεια για να τεθεί και πάλι το ερώτημα :
"Θέλεις πράγματι να ξαναπεράσεις από εδώ ?"
Θέλεις ? Θέλεις ...
Μα εσύ ποτέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου