20 χρόνια

Πριν ακριβώς 20 χρόνια τέτοια μέρα ξύπνησα μετά την πιο ωραία νύχτα της ζωής μου...
Όταν όλα τα όνειρα έγιναν πραγματικότητα. Όλες οι ευχές βγήκαν αληθινές. Όλοι οι φόβοι νικήθηκαν σε μια στιγμή γενναιότητας και στο κυνήγι μιας ουτοπίας που ξαφνικά βρισκόταν εκεί μπροστά μου.
Μου μιλούσε μου γελούσε ήταν δικός μου ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ !
Ο Γιάννης βρισκόταν τόσο μπροστά μου τόσο δίπλα μου που ακόμα και τώρα, 20 χρόνια μετά, η μορφή του είναι ακόμα εκεί όταν γυρίζω δεξιά.
Η μυρωδιά του είναι ακόμα ζωντανή μέσα στα πνευμόνια μου. Οξυγόνο-Κάπνα-Γιάννης.
Μια ματιά. ΄Ενα χαμογελο.
Μπορώ να σου μιλήσω ? Ορίστε ? Σε πειράζει να σου μιλήσω ...?
Τί να πεις ? Πώς ό,τι έκανες μέχρι τότε: Τα όνειρα για το δικαστικό. Ο Σίμος και ο Κώστας που θυσιάστηκαν για ... το Πανεπιστήμιο (ε, ΟΚ, συγγραφική αδεία). Το φροντιστήριο και μετά στο βενζινάδικο και μετά "κράτα μαμά το βιβλίο να σου πω Ιστορία ... Γύρνα σελίδα... Λέει 'πριν' ή 'προτού' ?"...
Το ταξίδι στο άγνωστο κι ένα μοιραίο δειλινό μπροστά σε ένα καφέ...
Τα ξενύχτια και τα κλάματα (Θεέ μου πόσα κλάματα !).
Η δίαιτα ... Η ΑΥΣΤΗΡΗ ΚΑΙ ΑΠΑΡΕΓΚΛΙΤΗ ΔΙΑΙΤΑ !
Οι ξεφτίλες ΠΑΝΤΟΥ σε ΟΛΟΥΣ ...
Όλα δικαιολογήθηκαν, όλα εξηγήθηκαν, όλα απαντήθηκαν για ποιό λόγο βρέθηκα σε εκείνο το μέρος εκείνο τον καιρό, γιατί ΑΥΤΟΝ τον άνθρωπο. Γιατί ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ?
Τί λες,  με πειράζει να μου μιλήσεις ?
Και τώρα 20 χρόνια μετά μετράω πόσο θα ήταν ο γιος μας αν τότε είχα πει Ξέρω τί θέλεις...και το θέλω κι εγώ... Μα η μικρή μου καρδιά δεν μπορούσε παραπάνω να αντέξει και έκανε όλα τα λάθη για να ξεφύγει μακριά . Δεν μπορούσε η μικρή Μαρία τόση ευτυχία. Δεν μπορούσε να φανταστεί πώς αυτός ήταν εκεί κι ήταν για εκείνη...
Κι αν μπορούσα κάτι να πω σε εκείνον τον εαυτό, τον μικρό και φοβισμένο εαυτό μου θα ήταν :
Μη Φοβάσαι ! Την αξίζεις αυτήν την ευτυχία. Ζησ' το !
Μα όταν για πρώτη φορά στη ζωή σου η ευτυχία σου σε ξεπερνάει είναι δύσκολο να την διαχειριστείς. Την κοιτάς με χείλη σφιγμένα και με μάτια θολά.
Πόσο να αντέξει η μικρή σου καρδιά ?
Και τώρα το Απόλυτο Κενό λέει η Άννα και 20 χρόνια μετά, ακριβώς όπως 9 μήνες μετά, το ίδιο κενό το τεράστιο το αβυσσαλέο το απόλυτο κενό ... πώς και γιατί μη με ρωτάς μόνο να ξέρεις είναι εκεί ακόμα και δεν γεμίζει ΠΟΤΕ...
Και κάτι βράδια ανοίγω το καπάκι της ψυχής και το χαζεύω σκοτεινό και αβαθές και δυσβάσταχτο και ώρες ώρες νομίζω σε βλέπω. Να με κοιτάς . Να σε κοιτώ. Μα η ευτυχία δεν ξανάρχεται παρά μόνο σαν ανάμνηση ενός ξεθυμασμένου αρώματος από αποξηραμένο λουλούδι που σε τίποτα δε θυμίζει εκείνο το τριαντάφυλλο που σου είχαν δώσει και το κράτησες με τόση αγάπη που νόμιζες ποτέ δε θα χαθεί η μυρωδιά του.

20 χρόνια μετά και δεν το πιστεύω ότι είμαι ακόμα στο ground zero και χαζεύω τα συντρίμμια χωρίς να μπορώ να χτίσω ξανά σε εκείνο το μέρος ούτε καλυβίτσα.
20 χρόνια τώρα μένω "άστεγη" με ένα ξεραμένο τριαντάφυλλο στα χέρια.
20 χρόνια πριν ένα ξημέρωμα Πέμπτης από το πυρηνικό ολοκαύτωμα της αγάπης σου.
20 χρόνια μετά στο ίδιο ακριβώς σημείο. Ούτε μπρος ούτε πίσω.


https://www.youtube.com/watch?v=JjdO-72urxM&feature=share