Έτσι αισθάνομαι καιρό τώρα αλλά τελευταία περισσότερο.
Έχω τόσο καιρό να αισθανθώ ... "κάτι". Κάτι ωραίο, κάτι έντονο, κάτι ουσιαστικό. Συνεχώς προβλήματα και μιζέριες και στραβώματα. Αυτός μου έκανε αυτό. Εκείνη εκείνο και ούτω καθεξής.
Δεν καταλαβαίνω... Φταίω εγώ, οι άλλοι, όλοι ? Τίς πταίει ;
Έχει αρχίσει η ζωή μου και βαλτώνει πολύ και συνεχώς. Σαν να είμαι σε μια κινούμενη άμμο παγιδευμένη και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να μη με ρουφήξει πιο βαθειά. Ναι αλλά ζει ο άνθρωπος ακίνητος; Ζει γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει κάτι που θα τον τραβήξει προς τα έξω; Θα περιμένει μόνο το αναπόφευκτο τέλος. Θα περιμένει να τον ρουφήξει ολοκληρωτικά μέσα να χαθεί δια παντός. Αυτή θα είναι η ζωή μου από δω και πέρα ? Θα κάθομαι να περιμένω το ΤΙΠΟΤΑ ?
Έχει να μου συμβεί κάτι ωραίο και ουσιαστικό ούτε κι εγώ ξέρω από πότε... από το 2000 και τον ... γαμπρό ... θαρρώ, αλλά και πάλι μπορεί να κάνω λάθος.Ξέρω μόνο ότι η καρδιά μου είναι άδεια και το μυαλό θολό και όσο και να προσπαθώ να τα ξεγελάσω, μια φωνή μέσα φωνάζει : ΩΣ ΠΟΤΕ ?
Πήραμε την ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή!
Σαν να μην ζω εγώ. Σαν να μην ζω για μένα. Σαν είμαι μια άλλη και να έχω χάσει τον εαυτό μου. Να μη με αναγνωρίζω πια!
Και μετά σκέφτομαι "γιατί έτσι; γιατί εγώ; γιατί σε μένα;"
Σαν Μοίρα βαρειά να μοίρανε. Όλα καλά αλλά για πάντα μόνη!
Γιατί κυρά-Μοίρα; Τί σου έφταιξα; Σάμπως κι εγώ τον ίδιο Ήλιο δε βλέπω; Το ίδιο νεράκι πίνω, κι έχει γίνει μαύρο και έχει γίνει γλυφό.
Γιατί κυρά- Μοίρα; Κάθε μέρα έχω μια ελπίδα που ανατέλλει το πρωί και σβήνει το βράδι. Άλλη μια ημέρα χαμένη. Μέρα μικρή. Πόσο ακόμα ;
